Ćwiczenia z utraty to zapis dramatycznego roku wspĂłlnej walki Agaty Tuszyńskiej i jej męża Henryka Dasko z chorobą nowotworową henryka. Dzielili życie przez kilkanaście lat. Między kontynentami, z daleka, kawałkami wydzieranymi z pracowitego czasu obojga, po parę dni, tydzień, rzadko więcej. Ich czas miał się właśnie zacząć, ale mężczyzna, ktorego kochała i z ktĂłrym miała się zestarzeć, śmiertelnie zachorował. Wyrok nagły i jednoznaczny...

Fikołki na trzepaku to literackie pocztĂłwki z dzieciństwa. Zapamiętane i "zatrzymane w kadrze pamięci" podwĂłrko, szkoła, wakacje i życie rodzinne. Ta pamięć jest utkana ze szczegĂłłĂłw - kolorĂłw, kształtĂłw, zapachĂłw smakĂłw, zdarzeń. W miarę możliwości widziana oczami, umysłem dziecka - spisywana bez komentarza mnie (autorki) dzisiejszej. Jest tu klimat domu, zwykłej podstawĂłwki na Kępie, przyjęcia u dziadkĂłw, zapach wsi białostockiej podczas żniw i zacisze bezpiecznego podwĂłrka, kolorowe rajstopy... Znaleźć tu można też muzykę z dawnych lat - nazwiska wykonawcĂłw, zespoły, aktorĂłw i aktorek - czyli gwiazd Ăłwczesnych. Patchwork ze wspomnień, z naszych najmłodszych lat, jakże innych niż dzisiejsze dzieciństwo naszych dzieci i wnukĂłw.

Kinga Choszcz, znana rĂłwnież jako Kinga Freespirit (1973-2006). Jej ulubionym sposobem podrĂłżowania był autostop. W roku 1998 wyruszyła wraz z Radosławem Siudą (pseudonim "Chopin") w trwającą pięć lat podrĂłż autostopem dookoła świata. Oboje otrzymali za nią wyrĂłżnienie w konkursie " PodrĂłżnik roku 2001", a roku 2004 prestiżową nagrodę Kolosa w kategorii "PodrĂłże". Swoją wyprawę opisali w w książce "Prowadził nas los", ktĂła została wydana po polsku i po angielsku. W pażdzierniku 2005 roku Kinga wyruszyła w samotną podrĂłż do Afryki. Ostatnim epizodem tej podrĂłży było wykupienie z niewolniczej pracy w barze, jedenastoletniej dziewczynki, odwiezienie jej do rodzinnej wioski i wysłanie do szkoły. WkrĂłtce potem Kinga zachorowała na malarie mĂłzgową. Zmarła w Ghanie w czerwcu 2006 roku.

Opowieść matki, ktĂłra przez wiele lat walczyła z uzależnieniem cĂłrki od narkotykĂłw.Z recenzji: my - terapeuci, specjaliści terapii uzależnień, psycholodzy i inni "pomagacze", prĂłbujemy towarzyszyć rodzicom w koszmarnej drodze przez uzależnienie dziecka. Dziecko zatracające się w beznadziei uzależnienia to najtrudniejszy towarzysz naszego życia. Czy możemy wyobrazić sobie, co wtedy można czuć? Co dzieje się w głowach i sercach kochających? Moim zadanie - nie. To im - bliskim należy oddać głos.Adam Nyk, terapeutaNic dodać, nic ująć - taka jest ta książka. W drodze przez "piekło" uzależnienia swoich dzieci rodzice przeżywają niedowierzanie, ZAPRZECZANIE, zagubienie, wstyd, osamotnienie, rozpacz, żal i niechęć do własnych dzieci za życie, ktĂłre na nas ściągają. Autorka pisze szczerze i z serca, przez to książka może być pomocą i podporą. A także wsparciem w konsekwencji, uważności i szczerości w relacjach z dziećmi, w dążeniu do niezaniechania, szczegĂłlnie w chwilach słabości, w podtrzymywaniu wiary i trudnej, ale nieustającej miłości. Autorce dziękuje za napisanie tej książki. Życzę Jej i Ali zdrowia i dobrego życia .Basia mama ś.p MarcinaJako matka, ktĂłra niestety znalazła się w podobnej życiowej sytuacji, czytając tę opowieść czy dokument, odniosłam wrażenie, że czytam swĂłj własny pamiętnik. Wszystkie zdarzenia typowe, przewidywalne. Począwszy od pierwszych kontaktĂłw z narkotykami (przeważnie z marihuaną) do nieuniknionego końca. Oczywiście, poprzez epizody z prĂłbami rozmaitych terapii, kontakty z policją, wyroki i kary więzienia. I to, co najbardziej typowe, to nieprzespane, przepłakane noce, strach i rozpacz, bezsilność i bezradność samotnej matki. Samotnej w każdym słowa tego znaczeniu, bo w takiej sytuacji matka zawsze sama musi przeżyć swoje cierpienie, związane z poczuciem, że nieuchronnie traci dziecko. Książka nie daje żadnej recepty, bo takiej recepty nie ma. Jednak zmusza do bardzo głębokich przemyśleń i refleksji, a wnioski nasuwają się same. Zapewne każdemu nieco inne.Marysia Matka.

Indie wchłaniają. Przyciągają jak magnes i wchłaniają. Życie wydawać by się mogło, płynie tu w swym wciąż jednakowym rytmie od tysiącleci. Indie przyciągały obcych i nigdy się im nie poddały. Traktowały ich jak przechodniĂłw, ktĂłrzy tu na chwilę wstąpili i albo uciekli stąd na zawsze, albo już tu zostali. A Indie wciąż trwają. To przybysze musieli się poddać, zostali wchłonięci. Ariowie, Mogołowie, Brytyjczyczy, Mark Tully... Wciąż mało o Indiach wiem, wciąż chcę wiedzieć więcej... i wciąż wracam... WrĂłcmy więc tam razem. Zapraszam do moich Indii. Filmowałem dzielnice nędzy w Ameryce Południowej i wioski trędowatych na Madagaskarze. Podawałem im ręce, zaprzyjaźniłem się z nimi. Na moich rękach konała trędowata dziewczyna. Świat nauczył mnie jednego - wszystko wszędzie płynie własnym rytmem. Obok bogatych są biedni, obok pięknych brzydcy, obok chorych zdrowi, obok szarych kolorowi.Tak jest, tak było i tak będzie... To już wiedziałem. Nie miałem jednak pojęcia, że wiedzą to Indie.(Jarosław Kret)

Ściganie bandytĂłw, pozyskiwanie informatorĂłw, balansowanie na granicy prawa, a wszystko przy akompaniamencie języka towarzyszy zza wschodniej granicy. Tytułowy glina nigdy nie oczekiwał poklepywania po plecach ze strony przełożonych i często wbrew zwierzchnikom oraz procedurom uparcie dążył do celu. Momentem przełomowym w jego karierze była tajemnicza śmierć jednego z policjantĂłw. Prywatne śledztwo bohatera książki pozwoliło odkryć wstrząsającą prawdę...